Yüküm ayrılık

Yolum yokuş

Sırtım

Kan revan

Gün Gelir

Acıları unutur insan

Unutur elbet öfkeleri küsmeleri

Gülüşleri bile unutur

Her şeyi ama her şeyi

Unutur insan

Dünü

Evveli

Önceyi

Ya yarını

Kolay mı unutmak

Doğmayan günü

Gidilmeyen yolu

Açılmayan kapıyı

Anılar değildir

Ayrılığı ayrılık yapan

Yarındır

Yarındır ayrılığın ortasındaki ateş

Yaşamadan

Nasıl unutur insan

Nasıl siler akmadan

Gözlerindeki yaşı

Ve nasıl tutar düşünmeden

Dilinin ucundakileri

Söylenmeyen sözlerdir yükü ayrılığın

Ve atılmayan kahkahalar

Yaşamadan acılar bile özlem kokar