Yüküm ayrılık
Yolum yokuş
Sırtım
Kan revan
Gün Gelir
Acıları unutur insan
Unutur elbet öfkeleri küsmeleri
Gülüşleri bile unutur
Her şeyi ama her şeyi
Unutur insan
Dünü
Evveli
Önceyi
Ya yarını
Kolay mı unutmak
Doğmayan günü
Gidilmeyen yolu
Açılmayan kapıyı
Anılar değildir
Ayrılığı ayrılık yapan
Yarındır
Yarındır ayrılığın ortasındaki ateş
Yaşamadan
Nasıl unutur insan
Nasıl siler akmadan
Gözlerindeki yaşı
Ve nasıl tutar düşünmeden
Dilinin ucundakileri
Söylenmeyen sözlerdir yükü ayrılığın
Ve atılmayan kahkahalar
Yaşamadan acılar bile özlem kokar